Sonata została dedykowana Polskiemu Wydawnictwu Muzycznemu w dziesięciolecie jego działalności. Podsumował w niej Serocki swoje dotychczasowe doświadczenia w zakresie nowoczesnej techniki fortepianowej, czerpiąc inspiracje przede wszystkim z rozwiązań stosowanych przez Bélę Bartóka. Efektem tego jest skomplikowana rytmika, perkusyjne traktowanie fortepianu oraz atonalny sposób organizacji wysokości dźwięków,  będący – jak w Suicie preludiów – badaniem możliwości tkwiących w konstruowaniu porządków dwunastotonowych oraz przemyślanego doboru interwałów.

 

Utwór zbudowany jest z czterech części. Pierwsza – Inquietamente – ma charakter burzliwy i „gniewny" przywołujący, zdaniem Tadeusza A. Zielińskiego, myśl o VII Sonacie fortepianowej Prokofiewa. Część druga to Veloce, pełne szybkich i zwiewnych przebiegów dźwiękowych, przypominających tym razem finał Sonaty b-moll Chopina. Trzecia  część – Elegiaco – w formie ABA, zawiera w odcinkach skrajnych pełną ekspresji melodyczną kantylenę, wspartą na rozłożonych akordach lewej ręki (głównie kombinacje kwart i trytonów). W sekcji środkowej dominuje natomiast chromatyczny pochód akordów. Finał to efektowne Barbaro, będące pokazem fortepianowej wirtuozerii, nieustanne staccato secco, zbliżone w budowie do ronda. Pod względem rytmu nasuwa ono skojarzenia z Toccatą Prokofiewa, ale sam tytuł części wiedzie raczej ku słynnej kompozycji fortepianowej Bartóka (Allegro barbaro).