Miniatury taneczne na fortepian (1953)

Miniatury taneczne to jedno z nigdy nieopublikowanych dzieł Serockiego, do dziś pozostających w rękopisie. Składają się na nie cztery części (Vivace ma non troppo, Vivo e risoluto, Allegretto con leggierezza, Molto vivace), które spaja zasada łączenia i powtarzania krótkich motywów o wyrazistej melodyczno‑harmonicznej i rytmicznej fizjonomii.

Swoistość tych miniatur wynika z obecności typowych dla wczesnego etapu twórczości Serockiego środków – dysonansowej harmoniki i dążności do rozszerzenia zakresu wykorzystywanych wysokości dźwięku oraz „pikantnych”, nieoczekiwanych dla słuchacza zestawień akcentów. W drugiej miniaturze na przykład rozkołysane rytmy mazurkowe spotykają się z ostrymi, zdominowanymi przez sekundy współbrzmieniami, a czterotaktowy wstęp zawiera wszystkie 12 tonów skali chromatycznej. Z kolei w miniaturze trzeciej mamy do czynienia z pomysłową „deformacją” krakowiaka. Pulsującym, ósemkowym rytmem akompaniamentu steruje nieregularne metrum (takt na 3 lub na 2), ale rozkład akcentów oraz treść harmoniczna (dwie postaci analogicznie zbudowanych współbrzmień) „wyrównują” tok muzycznego przebiegu i decydują o rozpoznawalności rodzaju stylizowanego tańca.

Taneczny charakter cyklu oraz jego własności pianistyczne sugerują, że tworzony był – jak Krasnoludki – z intencją pedagogiczną, choć z przeznaczeniem dla bardziej zaawansowanych adeptów gry na fortepianie. Jednakże niektóre cechy warsztatowe pozwalają przypuszczać, że dzieło – obok Suity preludiów – stanowiło „efekt uboczny” pracy nad fortepianową Sonatą, która wzbogaciła katalog kompozytora w 1955 roku.