Przy komponowaniu Suity opolskiej Serocki sięgnął do zbioru pod redakcją Adolfa Dygacza i Józefa Ligęzy pt. Pieśni ludowe Śląska Opolskiego.

W pięciu ogniwach cyklu zastosował bardzo różnorodne środki warsztatowe oraz przemyślaną koncepcję dramaturgiczno-wyrazową opartą na zasadzie kontrastu. Pieśń pierwsza („Posła dziołcha po woda”) jest szybka i homofoniczna, druga („W polu lipeńka”) – wolna i polifonizująca. Trzecia pieśń („Od Opola dysc”) powraca do tempa szybkiego i ma charakter motoryczny. Realizują ją pary (żeńskich i męskich) głosów chóralnych. Czwarta pieśń  („Jaśku, Jaśku, camu nie orzes?”) powraca z kolei do tempa wolnego, w którym solowa, liryczna melodia rozwija się na tle mormoranda pozostałych głosów chóralnych. Całość cyklu wieńczy natomiast żywa, oberkowa „Uciykłać mi przepiórecka w proso”, która charakteryzuje się mocno zróżnicowaną fakturą.