Scherzo symfoniczne (1947)

Serocki ukończył tę kompozycję 10 listopada 1947 roku. Utrzymane w trzyczęściowej (meno mosso w sekcji środkowej), repryzowej formie Scherzo iskrzy się wyrazistymi myślami muzycznymi eksponowanymi w partiach wyraźnie usamodzielnianych instrumentów orkiestry. Główny temat wyrasta z pojedynczego motywu‑ziarna i układa się w całość powstałą z modyfikowanych powtórzeń podstawowej komórki. Temat właściwy odcinkowi środkowemu ma charakter kontrastujący – to liryczna melodia prowadzona przez obój z akompaniamentem smyczków. W obydwu przypadkach zwraca uwagę mocno schromatyzowane tło dla motywiczno-tematycznych wątków, oparte na intensywnych współbrzmieniach sekundowych i kwartowo‑trytonowych.

Po prezentacji tej kompozycji w Filharmonii Łódzkiej, 18 lutego 1949 roku, recenzent „Dziennika Łódzkiego” zwracał jednak uwagę przede wszystkim na jej stronę orkiestracyjną, traktując przy tym jej tytuł dosłownie:

Utwór ten jest istotnym „żartem” symfonicznym. Zawiera szereg efektownych pomysłów orkiestracyjnych, opartych często na rytmice synkopowanej, ale tak różnorodnych gatunkowo i jaskrawych przy ogólnym dość hałaśliwym brzmieniu całego zespołu, że w rezultacie sprawia wrażenie przytłaczające nadmiarem dźwiękowych efektów.

Scherzo okazało się ostatnim wiekszym utworem Serockiego z czasu przed przyjęciem go do grona członków zwyczajnych Związku Kompozytorów Polskich i zawiązaniem się „Grupy 49”. Nie zajęło trwałego miejsca w jego dorobku i do dziś pozostaje w rękopisie.