0

Koncert romantyczny

Koncert romantyczny na fortepian i orkiestrę (1950)

{slider=Koncert romantyczny na fortepian i orkiestrę. Allegro ben ritmico /fragment/}

Wykonawcy: Bogdan Czapiewski - fortepian, Polska Orkiestra Radiowa, dyryguje Krzysztof Słowiński, Warszawskie Spotkania Muzyczne 14 V 2006

{/slider}

{slider=Koncert romantyczny na fortepian i orkiestrę. Lento assai /fragment/ }

Wykonawcy: Bogdan Czapiewski - fortepian, Polska Orkiestra Radiowa, dyryguje Krzysztof Słowiński, Warszawskie Spotkania Muzyczne 14 V 2006

{/slider}

{slider=Koncert romantyczny na fortepian i orkiestrę. Allegro vivace /fragment/}

Wykonawcy: Bogdan Czapiewski - fortepian, Polska Orkiestra Radiowa, dyryguje Krzysztof Słowiński, Warszawskie Spotkania Muzyczne 14 V 2006

{/slider}

Powstały w 1951 roku Koncert jest ostatnim dziełem wczesnego okresu twórczości Serockiego, które nie zostało wydane. Prawykonanie odbyło się w Warszawie 12 stycznia 1951 roku, na fortepianie grał kompozytor, dyrygował Witold Rowicki.
 
Po latach kompozytor uznał utwór za tak bardzo niedoskonały, że postanowił go wycofać z katalogu swych dzieł. Tymczasem Koncert jest – wedle Tadeusza A. Zielińskiego – „świadectwem dojrzałego już talentu artysty", stanowi próbę odnowienia „tradycji i poetyki romantycznego koncertu fortepianowego we współczesnym języku harmonicznym". I tak, na przykład, intensywne wykorzystanie niskiego rejestru, długooddechowa, szeroka fraza i dążenie do pełnego, symfonicznego brzmienia zbliża koncert Serockiego do tradycji Brahmsa. W zakresie środków pianistycznych i wirtuozowskich odwołuje zaś do Ravela i Prokofiewa.
 
Główne tematy kompozycji oparte są na elementach ludowych. W pierwszej części (Allegro ben ritmico) temat o cechach ludowych bazuje na skali pentatonicznej i ma znacznie zróżnicowany rytm. Ludowy charakter ma też główna, liryczna melodia w części drugiej (Lento assai). Finał (Allegro vivace) utrzymany jest, zgodnie z tradycją gatunku, w formie ronda i opiera się znów na ludowym temacie – tym razem mazurkowym, co można interpretować jako nawiązanie do tradycji Chopina.

 

{slider=Żródła: }

  • Tadeusz A. Zieliński, O twórczości Kazimierza Serockiego, Kraków 1985.

{/slider}