Mazowsze, kantata kameralna na sopran i tenor solo, mały chór sopranów i tenorów oraz małą orkiestrę (1951)
{slider=Mazowsze. Kantata kameralna. Largo, molto cantabile /fragment/}
Wykonawcy: Andrzej Bachleda - tenor, Zofia Stachurska - sopran, Lidia Skowron - sopran, Zespół kameralny, Chór mieszany i chłopięcy Państwowej Filharmonii w Krakowie, dyryguje Jerzy Katlewicz, Kraków 18 VIII 1953
{/slider}
{slider=Mazowsze. Kantata kameralna. Moderatissimo, in modo d'una canzona rustica /fragment/}
Wykonawcy: Andrzej Bachleda - tenor, Zofia Stachurska - sopran, Lidia Skowron - sopran, Zespół kameralny, Chór mieszany i chłopięcy Państwowej Filharmonii w Krakowie, dyryguje Jerzy Katlewicz, Kraków 18 VIII 1953
{/slider}
{slider=Mazowsze. Kantata kameralna. Lento assai, rubato e delicatamente /fragment/}
Wykonawcy: Andrzej Bachleda - tenor, Zofia Stachurska - sopran, Lidia Skowron - sopran, Zespół kameralny, Chór mieszany i chłopięcy Państwowej Filharmonii w Krakowie, dyryguje Jerzy Katlewicz, Kraków 18 VIII 1953
{/slider}
{slider=Mazowsze. Kantata kameralna. Molto tranquillo /fragment/}
Wykonawcy: Andrzej Bachleda - tenor, Zofia Stachurska - sopran, Lidia Skowron - sopran, Zespół kameralny, Chór mieszany i chłopięcy Państwowej Filharmonii w Krakowie, dyryguje Jerzy Katlewicz, Kraków 18 VIII 1953
{/slider}
{slider=Mazowsze. Kantata kameralna. Larghetto, dolce e semplice /fragment/}
Wykonawcy: Andrzej Bachleda - tenor, Zofia Stachurska - sopran, Lidia Skowron - sopran, Zespół kameralny, Chór mieszany i chłopięcy Państwowej Filharmonii w Krakowie, dyryguje Jerzy Katlewicz, Kraków 18 VIII 1953
{/slider}
Mazowsze, kantata kameralna
Mazowsze, kantata kameralna
Mazowsze, kantata kameralna
Utwór prawykonano 18 września 1952 roku w Filharmonii Krakowskiej. Grał zespół pod kierownictwem Jerzego Katlewicza, śpiewali – Zofia Skowron i Andrzej Bachleda. Dzieło to napisał kompozytor niejako zamiast projektowanej wcześniej Kantaty pokoju do tekstu Tadeusza Borowskiego. Kanwą literacką Mazowsza stały się fragmenty dziesięcioczęściowego poematu Władysława Broniewskiego pod tym samym tytułem. Poemat ten, sławiący mazowiecką przyrodę i pejzaż, zawiera głębokie treści symboliczne, wpomnienia, refleksje nad sensem życia, tradycją, pięknem, twórczością. Kompozytor ujął je w pięć krótkich części, utrzymanych w tempach powolnych i spokojnym nastroju. Oprawa muzyczna ma charakter wybitnie kameralny, gdyż chór składa się z zaledwie 6-8 głosów sopranowych i tenorowych, a obsada instrumentalna obejmuje flet, obój, dwa klarnety i klarnet basowy oraz siedem instrumentów smyczkowych (skrzypce, trzy altówki i trzy wiolonczele).
Część pierwsza: Largo, molto cantabile, to rodzaj inwokacji na męskie i żeńskie głosy chóralne, przeplatanej solowymi epizodami klarnetu i fletu. Część druga to Moderatissimo, in modo d'una canzona rustica. Ta „ludowa pieśń" zinstrumentowana jest na klarnety i smyczki, a opiera się na ostinatowym rytmie w basie. Fragmenty drugiej i dziesiątej części poematu Broniewskiego prezentuje tu tenor solo i chór mezza voce sławiąc piękno „równiny mazowieckiej", „Tumskiej Góry", „Królewskiego Lasu", „mokradeł" i „kaczeńców" oraz snując refleksje na temat nieuchronnego przemijania.
Trzecia część, Lento assai, rubato e delicatamente, przeznaczona jest na oba głosy solowe i chór, a charakteryzuje się dość częstymi zmianami metrum. Jej treść stanowią te strofy poematu Broniewskiego, które nawiązują do piękna rzeki Wisły, nadwiślańskich krajobrazów i płodów natury („śliwki węgierki" z Polskiej Kępy, las w Cieślach „a w nim maliny"...).
Część czwarta jest w kontekście całości wyjątkowa, bo przeznaczona wyłącznie na głosy wokalne. One właśnie, w rozmaitych konfiguracjach (chór solo, tenor lub sopran z chórem, solowy tenor lub sopran), a przy tym molto tranquillo (quasi marciale), intonują półgłosem wybrane strofy siódmej części poematu Broniewskiego, dedykowane „mowie polskiej". Wreszcie finał – larghetto, dolce e semplice – powraca do wątku Wisły i dziesiątej części poematu Broniewskiego.
