0

I Symfonia

I Symfonia (1952)

{slider=I Symfonia. Maestoso /fragment/}

Wykonawcy: Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji [w Katowicach], dyryguje Janusz Przybylski, Katowice 24 IV 1992

{/slider}

{slider=I Symfonia. Scherzo /fragment/}

 

Wykonawcy: Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji [w Katowicach], dyryguje Janusz Przybylski, Katowice 24 IV 1992

{/slider}

{slider=I Symfonia. Espressivo /fragment/}

 

Wykonawcy: Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji [w Katowicach], dyryguje Janusz Przybylski, Katowice 24 IV 1992

{/slider}

{slider=I Symfonia. Appassionato /fragment/}

 

Wykonawcy: Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji [w Katowicach], dyryguje Janusz Przybylski, Katowice 24 IV 1992

{/slider}

Okładka I Symfonii
I Symfonia
I Symfonia

I Symfonia
I Symfonia

Utwór został prawykonany podczas koncertu „Grupy 49" w warszawskiej Romie, 30 maja 1952 roku. Jest pierwszym wielkim dziełem symfonicznym Serockiego i jednocześnie pierwszym wydanym drukiem i przez kompozytora akceptowanym. Jak podkreślała krytyka – stanowi też wyrazisty przykład własnego języka muzycznego Serockiego, ukształtowanego na bazie doświadczeń neoklasycznych i folklorystycznych.
I Symfonia zbudowana jest z czterech części, skontrastowanych pod względem wyrazowym, ale połączonych nadrzędnym rysem dramatycznym, którego charakter sprowokował Tadeusza Marka do nazwania dzieła „symfonią walki".
 
Część pierwsza, Maestoso, zbudowana jest na planie formy sonatowej, z tematem pierwszym wprowadzonym przez smyczki i drugim – przez instrumenty dęte blaszane. Co ciekawe, w repryzie temat pierwszy nie pojawia się w ogóle – dominuje drugi temat, grany przez flet, a cała część kończy się epizodem o charakterze marszowym. Druga część – Scherzo – jest artystyczną stylizacją oberka, utrzymaną w formie łukowej. Część trzecia to Espressivo z lirycznym tematem, granym przez skrzypce na tle ostinatowego (staccato)  akompaniamentu fortepianu oraz altówek i wiolonczel. W finale – Appassionato − główną rolę odgrywa pierwszy temat (to znowu forma sonatowa), oparty na charakterystycznym, „stukanym" motywie rytmicznym, który podlega w dalszym toku ciągłym przekształceniom. Powraca on też triumfalnie w repryzie.

 

{slider=Źródła:}

  • Tadeusz A. Zieliński, O twórczości Kazimierza Serockiego, Kraków 1985.
  • Tadeusz Marek, program drugiego koncertu "Grupy 49", 1952.

{/slider}

 

Nuty do nabycia: PWM