Utwór dedykowany Janowi Krenzowi, został ukończony w 1956 roku i w tymże roku prawykonany w Katowicach przez Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, a następnie podczas I Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.

 

Jest to drugi w twórczości Serockiego, po Suicie preludiów na fortepian, przykład wczesnych eksperymentów w zakresie techniki dwunastotonowej. Materiał motywiczny utworu ukonstytuowany zostaje w jego pierwszej z trzech części – Allegro. Tworzą go: motyw kwartowy, pojawiający się już na początku Allegra, szeroka śpiewna melodia (dolce ma espressivo), pełniąca funkcję drugiego tematu oraz motywy sekundowe i tercjowe, tworzące rozmaite biegniki i „ozdobniki". Przewijają się one w dalszym toku kompozycji − część druga: Adagio, i trzecia: Vivace − nadając jej znaczną spójność. Dzieło zapowiada zatem eksperymentalny kierunek twórczości Serockiego w następnych latach (także w zakresie przestrzenności muzyki, gdyż przeznaczone jest na dwa zespoły orkiestrowe, a kompozytor umiejętnie wykorzystuje możliwości, jakie daje taka dyspozycja). Z drugiej jednak strony jest wymownym świadectwem stylistyki neoklasycznej: w zakresie formy (pierwsza część to forma sonatowa, druga – passacaglia, trzecia – rondo sonatowe), pogodnego nastroju oraz klarowności, przejrzystości brzmienia o prawdziwie wirtuozowskim charakterze.